Ben tanık olmadım ya da okudum ama anımsamıyorum; güya Fatih Altay’lı “arkadaşlık, dostluk üzerine” çok sık yazı yazıyormuş.
Ve yine güya Altaylı’nın okurları bu durumdan rahatsızlarmış.
Böyle bir şey olabilir mi?
Rahatsızlık duyulacak başka bir şey kalmadı da; sıra arkadaşlık dostluk üzerine yazılan yazılara mı geldi?
Ben de çok sık yazıyorum, arkadaşlık, dostluk üzerine.
Arkadaşlık, dostluk kadar güzel bir şey olabilir mi?
Ben 1969 Afyon Lisesi mezunuyum.
Afyon Lisesi mezunları olarak her yıl ülkemizin herhangi bir yerinde toplanır, özlem gideririz.
Toplantı öncesi karşılaştığımız arkadaşlarımızla da sanki yıllardır görüşmüyormuş gibi öyle bir sarmaş dolaş oluruz ki; bu içtenliğe tanık olan dışarıdan kişiler şaşar kalır.
Ne var bunda?
* * *
Altaylı Üstat konuya ilişkin yazında şunları yazmış.
Yazmaktan öte adamlık dersi vermiş, böyle düşünen densizlere;
… …
“…Bana kızmak için bahane arayan okurlardan biri kızmış. “Niye iki yazından birinde arkadaşlarla yemekteyiz, arkadaşlarla şuradayız, buradayız diyorsun. Sürekli liseden arkadaşlarından bahsediyorsun” diye
Evet, doğru, iki günde bir değil ama arada bir lise arkadaşlarımla buluşmalarımdan söz ediyorum.
Bunun tek bir nedeni var.
Ama o neden özel hayatımı sergilemek değil…
Dostlukların, eski dostlukların önemini vurgulamak için yazıyorum bunu.
Uzun, köklü dostluklar, elli yıla varan ve hatta aşan arkadaşlıklar önemlidir.
Bana sorarsanız bir toplumu toplum yapan, bir kültürün yaşamasını sağlayan, yeni kuşakları, gençleri, olgunlaşmış bir toplum yaşamına hazırlayan şey o eski dostluklardır.
Köklü dostlukları olmayanın, eski dostlukları olmayanların kökü yoktur.
Oradan orayla savrulurlar.
Birkaç yıl önce bir gazeteci için, dostları bir doğum günü partisi düzenlemişlerdi.
Katılanların tamamı, o gazetecinin son 10-15 yılda mesleği gereği tanıştığı insanlardan oluşuyordu.
Çok üzülmüştüm buna.
Ve niye oradan oraya savrulan, ilkesi olmayan biri olduğunu anlamıştım.
Kökü yoktu.
Eskisi yoktu.
Sevdiği, gurur duyduğu, bağlı olduğu ve kendisine bağlı bir geçmişi yoktu.
Haftanın en az iki üç günü buluştuğum dostlarım var.
75-80 yaşlarındalar.
Arkadaşlarımın tamamı en az 60 yıllık.
Aralarındaki en yeni benim.
Ben de 35 yıldır onlarlayım.
Sınıf arkadaşlarım var.
50 yıldır beraberiz.
Altımıza işediğimiz günden beri birbirimizi tanıyoruz.
Eski dostluklar önemli ve değerli.
İnsan yaşlanınca aklında kalan tek şey dostlarla geçirilen güzel anlar.
Satın aldığınız hiçbir şey size anı olmuyor.
Geçmişe bakınca onları anımsamıyorsunuz.
Ama dostlarla geçirilen her güzel anı, yapılan şakaları, paylaşılan varlıkları veya yoklukları, seyahatleri aradan uzun yıllar geçse de hatırlıyorsunuz.
Evet. Doğru. Arada bir eski dostlarla olduğumu yazıyorum.
Gençlere tavsiye olarak.
Dostlar ve aile.
Gerisi hikâye…”
* * *
Evet, dostluk diyor, arkadaşlık diyor Altaylı Üstat.
Ve ekliyor, gerisi hikâye diyor.
Çok da doğru söylüyor.
Ne var bunda?
