Tepe not: Bu satır ve dize harmanında gezinirken Fikret Kızılok’un zaman zaman” adlı şarkısını dinlemenizi öneririm.

I

Görünende görünmeyen suretiydi hep

O işaretsiz sorular sarmalı

Işık huzmesiydi lâkin

Harf aralarında tozuyan zaman

II

Bir görüntüye odaklandığımızda, bir gün öleceğini bilen tek canlı olan insanın zamanı kendi dışında bir oluş-ölüş diye algıladığı kanısına varabiliriz.

Zaman bulmak, zaman geçirmek, boş zaman, zamana bırakmak, zaman öldürmek vb. sözler zamanı kendi dışımızda bir olgu olarak algılamanın ve anlatmanın ifadesidir.

İnsan zamanın kendisi olduğunu kavradığında, tıpkı doğanın ve evrenin bir parçası olduğu gibi, şeyleri okuma yolculuğu çok bilinmeyenli bir denklemin çözüm sevinciyle aydınlanacaktır.

III

Dönüp kendini kesendi zaman

Vakit çiçekleri açtıran hep

Her paresinde

Zerresi ışığın hep

Renk açandı zaman

Her bir polende

Düş dokunmuş dokusuyla ah

Dokundukça şeylere / kendine elbette

Harf söyleyendi hep

Simyası zamanın / sevgilerde

IV

Deneyim / zaman hem bir bilgiye ulaşmanın hem de onu aktarmanın biçimi ve yordamıdır.

V

Yapayalnız kaldınız mı hiç

Bir harfin karşısında

O her şeyi söylerken hep

Hiç olduğun(u) imler biteviye

Zamanın sarmalında

Nasıl sığar ki onca ses

Diye sorsanız ne gam

Ebemkuşağı göğünde kâinatın

Renk söyletir şeylere

Suskun kurgusunda sevgiyle hep

Meraklısı için ek: Fikret Kızılok’un “zaman zaman” şarkısının linki. https://www.youtube.com/watch?v=7CVfzEFbynQ