Mutlak sona yaklaşıyoruz yavaş yavaş.
Her saatin, her dakikanın değerini bilerek, sindire sindire yaşamamız gereken günler bu günler.
Her saati, her dakikayı dolu dolu yaşamamız gereken günler….
Sonra?
Sonraya da yer yok 65 yaşını devirenler için.
Ne varsa o gün, o dakika, o saniye var; “sonra”ya yer yok, 65 yaşını devirenler için…
* * *
Bu öyle bir ruh hali, öyle bir duygu ki; 65’i devirdin mi; zaman çok çabuk geçiyor.
Gün daha yeni başladı diyorsun.
Ve ...
Ve bir bakıyorsun saat akşamın altısı.
Pazartesi henüz gelmişken aniden Cuma oluyor.
* Ve aylar… Göz açıp kapayana bitiyor aylar
* Ve de yıllar…
* Ebeveynlerimizi, arkadaşlarımızı kaybettiğinize tanık oluyorsunuz…
* Ve işte o an, geri dönmenin imkânsız olduğunu anlıyorsunuz.
İşte o an “Kalan zamanı en iyi şekilde değerlendirmeye çalışalım... Sevdiğimiz aktivitelerin peşinden koşmayı bırakmayalım... Griliğimize biraz renk katalım...”
Hayattaki kalplerimize merhem veren küçük şeylere (bile) gülümseyelim.” diyorsunuz…
* Sonra yaparım...
* Sonra söylerim...
* Sonra düşünürüm...
… …
Zaman bizimmiş gibi her şeyi sonraya bırakıyoruz.
Anlamadığımız şey şu:
* Sonra öncelikler değişir...
* Sonra büyü bozulur...
* Sonra sağlık geçer...
* Sonra çocuklar büyür...
* Sonra anne baba yaşlanır...
* Sonra sözler unutulur...
* Sonra gündüz gece olur...
Ve…
Ve sonra o hayat biter...
Ve sonra genellikle çok geç olur...
O halde ...
Hiçbir şeyi sonraya bırakmayalım ...
Çünkü hep daha sonraya kadar bekleyerek en güzel anları kaybedebiliriz...
En iyi deneyimler, en iyi arkadaşlar, en iyi aile yakınlıkları için...
Gün bugün...
Şimdi…
Şu an...
Artık hemen yapılması gerekenleri yarına ertelemeyi göze alabilecek yaşta değiliz.
