Rüyalarında; kıyamet kopmuş, mahşer, mizan kurulmuş. Bütün canlılar, hayvanat, haşerat mahşere cem olmuş. İlahi adaletin tecellisi başlamış. Boynuzsuz koyun boynuzlu koçtan hakkını alıyor. Herkes ince bir mahkemeden geçiyor. Mahkeme olanlar haklarında verilen hükme göre cennete ve cehenneme görevli meleklerce götürülüyor. Bu meraklı kişiler rüyalarında uyanıkmış gib ibu olayları izliyorlar. Derken, mizana Hallacı Mansur ve onu haksız yere idama mahkum eden Bağdat kadısı Ömer B. Muhammet B. Yusuf getiriliyor. Abbasi halifesi Muktedir Billahın imzalı idam fermanında mizanda terazinin günah kefesine konuyor ve Hallacı haksız yere idama mahkum eden Ömer B. Yusuf bin yıl (ahiret yılı; dünyanın bin senesi, ahiretin bir günü) cehennemde zulmünün cezasını çekmek üzere zebanilere teslim ediliyor. Hallaca, Allah’a kadere ve şeriatın emrine uyduğu, itaat ettiği, Allah’a olan güçlü imanı ile bu işkencelere sabrettiği için ebedi cennete gitmek üzere Rıdvan, cennetin görevli meleğine teslim ediliyor. Bu arada Hallacı Mansur hazretlerine cennetteki makamı gösterilince, beni bu yüce makama ulaştıran nedir diyor. Sen zalimler tarafından suçsuz olduğun halde mazlum ve masum olarak idam edilerek şehit edildin. Burası şehitlerin makamıdır. Peki, diyor. Mansur, peki diyor. Benim bu makama ulaşmama sebep olan, beni şehit eden kadı mıdır? Evet, diyorlar. Bunun üzerine Hallacı Mansur; Ellerini açarak ulu Allah’a şöyle yalvarıyor:
Ey herşeyi en iyi bilen, kalplerden, zihinlerden geçenleri, fikirleri, daha insanlar düşünmeden bilen ulu Allah’ım. Sevgili peygamberin Hz. Muhammed SAV.in bize öğrettiği yüce dinimize göre ben tek başıma katiyyen girmem. Benim bu makamı kazanmama, bana zulmederek de olsa sebep olan kadı benimle cennete girmeden onu affetmenle mümkün olan, benimle beraber cennete girmesini yüce merhametinden arz ve istirham ediyorum. Eğer bu mümkün değilse, şanınıza layık değil amma ben de kadı efendi ile cehenneme giderim. Hz. Muhammed hürmetine beni idama mahkum eden zulmen asarak işkence ile beni şehit eden kadıyı affet ve benimle cennete koy, diye dua eder.
Yüce Allah kendisinin en büyük sıfatı olan merhamet, af ve bağışlama sıfatının aciz bir kulda tecellisini kabul etti. Madem ki sen düşmanını affetin, ben de yarattığım kulumu affettim. Onu da seninle cennete koyuyorum, buyurdu.
Meraklı grup üyeleri o gece rüyalarında hepsi birden bu olayı mana aleminde şahiden seyrettiler ve Hallacı Mansur mutlu bir şekilde bu olayı rüyalarında seyreden meraklı gruba yönelerek; İşte dostlarım, buna da mürüvvet denir. Mürüvvet seni idam ettiren can düşmanı bile affedebilme yüceliğidir. Bu sıfat peygamberlere ve çok az evliya kullara mahsustur.
Şimdi; sabrı, kanaatı ve mürüvveti öğrendiniz. Yolunuz açık olsun, dönün memleketinize diye onlara dua ediyor.
Sabahleyin uykudan uyanan meraklı grup hepsi de aynı rüyayı birbirine anlatıp arzularına kavuştuklarından dolayı sevinirken, böylesine yüce bir veli kulun ölümüne üzülüyorlar.
Değerli okuyucular; dünyada insanlar kendilerine yapılan kötülüklerden birçoğunu bağışlayabilirler. Ama böylesine bir zulme uğrayanların baş düşmanını bağışlaması son derece zor ve ender bir iştir. Bu yiğitliği, mertliği ancak Allah’ın yüce kulları olan nebiler yapabilir. Bir de belki milyonda, belki de milyarda biri olan Allah’ın çok sevdiği evliya kulları yapabilir. İşte Hallacı Mansur da bunlardan birisidir. Buna İslam kültüründe “kazaya rıza” derler. Yani Allah’tan gelen her cefayı nimet sayma anlayışıdır. Gerçekten en zor işlerden birisi sabırdır. Birisi aza kanaat, aza şükürdür, birisi ve belki de en zoru mürüvvet denen seni öldüreni affedecek kadar bağışlama özelliğidir. Mürüvvet, cömertliğin doruğudur. Kendisi aç iken rızkını kardeşine verebilene isar denir. Bu ise cömertliğin son noktasıdır. Biz insanlar belki bu kadarını yapamayabiliriz ancak aramızdaki basit dünyevi yararlardan kaynaklanan düşmanlıkları bari giderebilmeliyiz. Barış ve huzur ancak böyle sağlanır. Vermeyi bilmeyenin almaya hakkı yoktur.
KİŞİNİN NİYETİ AMELİNDEN HAYIRLIDIR (NEDEN?)
R.SAV. efendimiz buyururlar; “Niyyetül mümini hayrün min amelini”. Yani, müminin niyeti işinden amelinden hayırlıdır. Çünkü amele, işe hile ve riya karışabilir. Ama niyete riya gösteriş, hile karışmaz. İşler ve hareketler engellenebilir. Ama zihindeki, kalpteki düşüncelere engel konulamaz. Ancak fikirler, yine fikirlerle değişebilir. Onun için iyi niyette, iyi düşünceye, icraata konmasa bile bir sevap vardır. Kötü düşünceye ise zihinde kaldığı müddetçe günah yoktur. Bunun içindir ki insanların ellerini kollarını zincirlesen bile zihinlerine ve fikirlerine zincir vuramazsın derler.
Şunu da unutmamak gerekir; Her yararlı, faydalı, hayırlı ve iyi işlerin de her kötü, fena, çirkin, korkunç işlerin de kaynağı zihindeki, kalpteki fikir ve düşüncelerden doğar. Büyük düşünür Descartes ne demiş: “Düşünüyorum, öyle ise varım” Yani düşünce niyete bağlıdır. Var olan fikirler niyetten doğar. Şimdi bunu anlatan bir cömertlik öyküsü arzediyorum:
(SÜRECEK)
