"Yaş yetmiş iş bitmiş" bu bir atasözü. Aslında çok şeyler anlatıyor bu atasözü. Neler anlattığını da en iyi yetmişlikler bilir.
Kimi bastonsuz yürüyemez. Kimi her yarım saatte WC’ye koşar. Kimi sabah ve akşam birer avuç ilaç içer. Kiminin gözleri görmez. Kimilerinin kulakları duymaz. En önemlisi de sahibi olduğu gayrimenkulü tapuya gidip raporsuz satamaz. Daha da önemlisi 65 yaşını dolduranlar devlet memurluğu yapamaz re'sen emekiye ayırırlar. Ancak bunlar milletvekili olabilir. Meclise gidebilir. Siyasi parti başkanı olabilir. Memleket için hayati konularda kararlar verebilirler. Ne kadar tezat.
Bu sistem değiştirilmeli 70 yaş üstü evlerine çekilip kitap okumalı, kitaplar yazmalı, gazetelerin köşelerinde yazılar yazmalı. Hayati tecrübelerini halk ile paylaşmalıdır. Orta yaş ve gençler memleket yönetiminde aktif rol oynamalıdır.
Ne yazık ki bu sistemi değiştirecek olanlar halen Mecliste bir koltuk kapmış 70'in üstünde oldukları için bu sistem böyle devam eder gider.
70 ve üstü yaşlılar düşünüp taşınıp kendilerini emekli edip gençlerin önünü açmaları ne kadar asil bir davranış olur. Torunları sevmek, onları gezdirmek mutluluğunu yakalamalarından daha güzel ne olabilir?
