Hayat, bazen gözlerimizi alıp bizi en karanlık köşelere sürüklüyor.

Yalnız ve sessiz bir şekilde kala kalıyoruz

Her şeyin bir anlamı olduğuna inandığımız zamanlar vardır, ama bir süre sonra o anlamı bulamamanın boşluğu sarar bizi.

“Göremiyorum seni” dediğimiz anlarda, aslında kaybolan sadece bir yüz değil, bir duygudur. Bir bakışın sıcaklığı, bir gülüşün huzuru…

Bazen kaybolan, görmek istediğimizin ötesinde, görmek için beklediğimiz zamandır.

İnsanlar, birer gölge gibi geçer hayatımızdan; bazen yanımızda, bazen çok uzakta.

Yakınken bile uzak olurlar.

Bazen de uzak olduklarını sandıklarımızın çok yakınımızda olduğunu fark ederiz.

Ama bir gün, gözlerimiz onların yerini boşlukla doldurur ve “Göremiyorum seni” demeye başlarız.

Görmek gözle değil gönülle görmek…

Ne zaman, nerede kaybolduğunu hatırlayamayız.

O an, belki de biz kaybolmuşuzdur, ya da belki zaman kaybolmuştur, biz sadece geriye dönüp bakmaya cesaret edemeyiz.

Görmeyi beklediğimiz, sesini duymayı umduğumuz şeyin ne olduğunu bilmeden, hayatta kaybolan çok şey vardır.

Duygularımız, bazen gözlerimizin önünde öyle bir şekilde gizlenir ki, onları fark etmek için daha fazla bekleriz.

Beklemek ve daima beklemek.

İnanırız ki bir gün, bir şekilde, her şeyin yerine oturacağını görüp rahatlayacağız.

Ama belki de kaybolan, bulamamanın verdiği huzursuzluktur.

Dağ dağa kavuşmaz, insan insana kavuşur misali.

Sonsuzluk…

Sonsuzluğa doğru ilerlerken, gözlerimizi kapatıp her şeyi derinlemesine düşündüğümüzde, kaybolmuş birine değil, kaybolan zamana hüzünle bakarız.

Zaman, en son heba edilmesi gereken an.

"Göremiyorum seni" dediğimizde, aslında o kaybolan kişi belki de bizizdir.

Yavaşça kaybolan, artık nehir gibi akıp giden zamanın içinde kaybolan bizizdir.

Bir şeyleri yeniden görmek ve anlamak için, belki de gözlerimizin değil, kalbimizin daha derinlerine bakmamız gerekirdi.

Görmek ta derinlerden görmek ve görebilmek.

Görmek ve görmek istemek, iki farklı şeydir.

Birine bakarken, onun içinde kaybolmamak için direnmek gerekir.

Ama bazen kaybolmak, o kadar zorlayıcı bir güzelliktir ki, gözlerimiz, hiçbir zaman bulamayacağımız yerlerde bile birini arar.

Ve belki de en sonunda, "Göremiyorum seni" dediğimizde, hayat bize şunu hatırlatıyordur: Bazı şeyler, sadece kalbimizde gördüğümüz kadardır.