Tepe not: Bu satır ve dize harmanında gezinirken Fikret Kızılok’un zaman zaman” adlı şarkısını dinlemenizi öneririm.
I
Görünende görünmeyen suretiydi hep
O işaretsiz sorular sarmalı
Işık huzmesiydi lâkin
Harf aralarında tozuyan zaman
II
Bir görüntüye odaklandığımızda, bir gün öleceğini bilen tek canlı olan insanın zamanı kendi dışında bir oluş-ölüş diye algıladığı kanısına varabiliriz.
Zaman bulmak, zaman geçirmek, boş zaman, zamana bırakmak, zaman öldürmek vb. sözler zamanı kendi dışımızda bir olgu olarak algılamanın ve anlatmanın ifadesidir.
İnsan zamanın kendisi olduğunu kavradığında, tıpkı doğanın ve evrenin bir parçası olduğu gibi, şeyleri okuma yolculuğu çok bilinmeyenli bir denklemin çözüm sevinciyle aydınlanacaktır.
III
Dönüp kendini kesendi zaman
Vakit çiçekleri açtıran hep
Her paresinde
Zerresi ışığın hep
Renk açandı zaman
Her bir polende
Düş dokunmuş dokusuyla ah
Dokundukça şeylere / kendine elbette
Harf söyleyendi hep
Simyası zamanın / sevgilerde
IV
Deneyim / zaman hem bir bilgiye ulaşmanın hem de onu aktarmanın biçimi ve yordamıdır.
V
Yapayalnız kaldınız mı hiç
Bir harfin karşısında
O her şeyi söylerken hep
Hiç olduğun(u) imler biteviye
Zamanın sarmalında
Nasıl sığar ki onca ses
Diye sorsanız ne gam
Ebemkuşağı göğünde kâinatın
Renk söyletir şeylere
Suskun kurgusunda sevgiyle hep
Meraklısı için ek: Fikret Kızılok’un “zaman zaman” şarkısının linki. https://www.youtube.com/watch?v=7CVfzEFbynQ