Kişinin kendi ilişkisinde ve kişiler arası ilişkilerde mutlaka güven lazım...
Güvenin olmadığı yerde hayat devam edemez.
Doğan Cüceloğlu'nun bu sözü bugünkü yazımın başlığı oldu.
*
Öyle bir toplum olduk ki, evlilik birliğinde, komşuluklar arasında, alış-veriş esnasında, kardeşin kardeşle olan ilişkilerinde güveni yitirdiğimiz bir toplum ile karşı karşıyayız...
Evlilik birliğinde tarafların karşılıklı olarak birbirlerine olan ilişkisi maddi olarak ön planda yer alıyor.
Maaşlarını ayırmak, senin araban, benim arabam, senin kredi kartı borcun, benim kredi kartı borcum, senin annen-baban...
Hiçbir şekilde "biz" olamamanın verdiği yan ürünler saymakla bitmiyor.
Yıllar önce esnaf birbirinden ödünç para alıp, birbirlerinin ay sonu çek-senet ödemesinde destek veriyordu.
Komşuluk farklı mı?
Cenazesi olan komşuya yemekler yapılır, televizyon-radyo açılmaz, yüksek sesle konuşulmadan, yas tutularak acılarına ortak olunurdu.
Bu bir saygıydı. Bu bir kültürdü.
Pandemi nedeniyle cenazeye komşu-akraba-dost katılımlarını bırakın, anne-baba-kardeş vefatında dahi aile bireyleri kendi cenazesine katılım sağlamaz duruma geldi.
Düğünlerde gelen misafirler paylaşılırdı.
Köylerde bağ-bahçe bakımları birkaç komşu toplanır sırayla birbirlerinin işlerine giderlerdi.
Kadınlar yufka ekmek yaparken bile her komşu destek verirdi. Bir başka ifade ile "ödünç" olarak verilen destek sırayla el değiştirirdi.
Kardeşler arasında bitmeyen miras kavgaları, miras paylaşımının getirdiği cinayete kadar giden acılar...
Bu toplumu bu hale getiren nedir.?
Maddi sorunların artması ile geçim zorluğuna iten güç mü?
Kaybedilen manevi değerlerin yaşattığı etkenler mi?
Adliyelerde artan davaların verdiği psikolojik sorunlar mı?
Psikolojik sorunların artması ile psikolojik destek alan, ihtiyaç duyan çocuk-yetişkin sayısının artması mı?
......
Bu satırlara yazacak o kadar çok ifadeler sıralayabiliriz.
Bugün bu şehirde Aile Mahkemesi sayısı 3 adet olduysa, ceza mahkemesi ve diğer mahkemelerin yetersizliği, icra müdürlüklerindeki dosya sayısının artması düşündürücü !